... calamiteitenverlof....

Oei! Dat klinkt ernstig: calamiteitenverlof.
In de praktijk blijkt het reuze mee te vallen. Ten minste, als je thuis bent of over voldoende opvang beschikt.

Het begon met de plannen om tijdens de vakantie een kleine verbouwing in het schoolgebouw uit te laten voeren. Natúúrlijk, sprak de directeur manmoedig, was die vóór de eerste schooldag afgerond.
Maar voor de zekerheid begonnen we het schooljaar met een 'studiedag', zodat het onderwijzend personeel een dagje extra had voor het herinrichten van de klassen.
Natúírlijk werd er in het schoolgebouw (anno jaren 20) asbest ontdekt....
Zodat de op stel en sprong vervangende schoolruimte gezocht werd. En gevonden - op 3 kilometer afstand van het schoolgebouw (waarvan wij om de hoek wonen).
Dat was wennen - eerder de deur uit en niet meer lopend maar met de auto in de file (kreun).

Na vier weken kwam het verlossende woord: de terugverhuizing was gepland!!!.
Uiteraard niet in een vakantie of weekend (wat ik ook wel kan begrijpen) zodat de héle school deze donderdag en vrijdag vrij had....
En ze hadden net vorige week al een dag studieverlof gehad.
Nee - zelfs op de basisschool noemen we zo'n rooster gatenkaas.

Wat zal ik blij zijn als we aanstaande maandag weer 'gewoon' naar school huppelen.

En wat doen we met een dergelijk verlof?
Dan neemt papa een snipperdag en gaan we naar een vrijwel uitgestorven Spoorwegmuseum.

Vrijdag nam ik de dames mee op jacht naar regenlaarzen (en skiwanten - waar ik nog net wat vroeg voor was, maar de afgelopen 2 jaar viste ik telkens achter het net).
Ook bestond een franchise van de stoffenkraam 2 jaar en vierde dat met 20% korting.
Waar ik gewoonlijk niet de dames mee naar toe neem, maar vandaag geen keuze had.
Ik vulde mijn voorraad G.utermann garen aan, terwijl zij los gingen in de knopenhoek.
Nu misgun ik hen een knoopje of twee niet (behalve dan die giga-grote handbeschilderde parelmoeren, die 4,50 kostte) , maar ik informeerde toch wel waar ze voor gebruikt gingen worden.
Even was het stil, maar de dames zijn voor geen creatief gat te vangen: met een reepje stof zouden het ringen worden, verkondigde Caroline.
Tot grote hilariteit van de eigenaresse riep ik dat uit tot middag-project en suggereerde ik de dames elastisch biasband te gebruiken. Welke suggestie genadig geaccepteerd werd.

En zo kwam het dus:

 (typisch genoeg is de nagellak van de oudsten na een week bijna geheel verdwenen, maar van de jongste nog bijna intact. En dat is dus: basecoat &  2x gekleurde lak & glitter topcoat)