... is een tikje tè overmoedig...

Al een jaartje hangt in Caroline's kast een verrukkelijk rokje.
Het is een J(-)ottumrokje in een precies-voor-grote-meisjes modelletje. Niet te wijd, maar ook niet te strak.
Met een heupstuk, een elastieke band en een heerlijk zacht satijnstofje.
Bovendien is het met (vermoedelijk) wattine gevoerd, zodat het het ideale winterrokje is.

Wat is dan het probleem? Om te beginnen hebben we er maar één van.
Bovendien begint de voering na herhaaldelijk wassen (ik kocht het gebruikt op MP) behoorlijk dun te worden. Eigenlijk begint het er een beetje voddig uit te zien - hoewel met het goede shirt en vestje het nog prima te dragen is.

Al goed een maand lonkt het J-rokje aan de kastdeur van mijn werkkamer: "hier ben ik, en ik blijf lekker hangen tot je wat doet met de stof die Alexandra heeft uitgezocht."
Hoe moeilijk kan het namaken van een rokje nou zijn voor een min of meer ervaren naaister?
Nou, dat was een behoorlijk overmoedige houding moet ik zeggen....

Ik mat en tekende en knipte, stikte-door en naaide in een dag een rokje in elkaar.
Met een voering én wattine tussenvoering.
Het is heerlijk zacht, het is herfstig, het is warm.
Maar het is ook zó stijf dat je niet hoeft te zwieren om het wijd te laten staan.
Het kan ook gewoon zonder steun blijven staan.....
En ik fabriekte op de een of andere manier uit-stekende heupstukken (te schuine trapezium als heupdeel, in plaats van een glooiend rondlopend heupdeel - ik weet ook eigenlijk wel beter.) Die ik met de hand enigszins wegwerkte. Met de machine ging niet meer, omdat de hele rok&voering al gesloten was.

Mijn hoop is nu gevestigd op een wasbeurt of drie - dan is de wattine vast wat soepeler geworden. (hoop ik dan maar).

Even snel passen voor het naar bed gaan.