... kreeg de zorg voor een taart....

Wat deden we nog meer op de -inmiddels hier zeer bekende - bruidsdag?
Ik assembleerde de secundaire bruidstaart.
De vader van de bruid is gluten-intolerant. Maar geen banketbakker kon garanderen dat zij 100% glutenvrij konden leveren (nogal wiedes met alle meel in de bakkerij).
Dus maakte zijn echtgenote de beginselen van een favoriete hazelnoot-aardbeientaart.

Naar dit recept:

Dat het een beproefd en populair recept is, blijkt wel uit het kookboek

Er was alleen een klein probleempje: enige uren voor consumptie dient de vulling te worden toegevoegd.
En als moeder van de bruid heb je tijdens de ochtend wel wat anders te doen.

Zo kwam het dat er in mijn keuken twee meringue bodems, een zak hazelnoten, twee bekers ongeklopte slagroom en een doos aardbeien werden afgeleverd.
En ik de dag begon met het assembleren van de secundaire bruidstaart.
Ach - zo ben je nog eens nuttig bezig...

De taart was overigens geslaagd. Na de receptie nam ik de rest mee naar mijn koelkast, aangezien de koelkast in het ouderlijk huis van de bruid uitpuilde.
Maar de volgende ochtend werd het restant door een opgewekte vader van de bruid opgehaald: de taart was er toch nog wel, want hij was uitermate geslaagd....
Wellicht smaakte de taart de volgende dag stress-vrij nog wel beter.

Tijdens de bruiloft gedroegen de dames zich keurig. Zó keurig dat ik tijdens het avondprogramma meermalen geïndentificeerd werd als de moeder van die énige meisjes. (pluim op mijn hoed)


Maar hoe hield ik ze rustig tijdens de ceremonie?
Eigenlijk was dat een eitje: voor Madeleine nam ik haar bed-knuffel mee. Dan valt ze meteen in ontspan-modus en is stil. Voor de oudsten werkt dat niet, maar daar had ik een klein fototoestel voor mee.
We zaten op de tweede rij en de mini-paperazzi hadden een prima zicht.

Ze hebben betere foto's gemaakt, maar uit privacy overwegingen voor het paar lijkt deze me het beste om hier te laten zien....