... supermakkelijke kaasstengels

Op de BBC zag ik Gregg Wallace (de kale van MasterChef) een supersnelle snack in elkaar draaien, die op de eerstvolgende dag dat de oven toch aanstond, even nagedaan moest worden.

Men neme enkele velletjes diepvries bladerdeeg (Koopmans o.i.d.) en laat ze ontdooien.
Vervolgens snij je ze in reepjes van ongeveer een centimeter breed. Ik gebruikte een pizzarolmes.

Bestrooi royaal met (oude) kaas en kruiden.
Gregg gebruikte paprikapoeder, ik gebruikte op een aantal kerriepoeder.

Schuif één en ander in de oven op 225 graden en haal ze er uit als ze gerezen zijn.

Nodig het proefpanel uit en constateer dat unaniem de kerrie-variant het lekkerste gevonden wordt.
Ach, smaken verschillen, Gregg!

... a la het groene rokje

* Voor ik besloot met de tweelingnaald te experimenteren, wat frustratie opleverde en wat uiteindelijk tot een nieuwe machine leidde, maakte ik dit rokje op de Janome en bereidde ik dit bericht voor*.

Nu de oudste dames tien zijn, ontstaat er een verandering van smaak.
Waar de één nog zeer tevreden is met zwierige wijde rokjes, zegt de ander dat haar favoriete rokje strak is. Strak en kort (maar niet té kort) zoals het groene rokje.

Het groene rokje dat zonder label uit een doorgeef-zak kwam, zodat ik geen idee van merk of maat heb.

Gelukkig bestaat het uit slechts twee patroondelen (een voor- en achterkant) en twee figuurnaden.
Ik pakte het meetlint en begon te meten en constateerde dat de panden grotendeels gelijk zijn.
Door de naden in het achterpand komen de zijnaden iets naar achter, wat wel een leuk effect heeft. En het achterpand is in het midden ook 2 cm langer.
Dat moest te doen zijn!

En passant mat ik ook de dochters op. Dat had ik wel eens eerder mogen doen, want nu begreep ik waarom ik zo vaak korte kleding bij ze zag. Ik ging er van uit dat ze vanzelf wel uit hun kleding groeiden, wat maar niet gebeurde.
Dat idee moest ik dus bijstellen: de dames groeiden wel in lengte, maar niet in omvang - met hun 146 lengte pasten ze nog in kleding maat 134. Wat bij nader inzien die te korte kleding wel verklaart.
Jongste dochter had altijd de reputatie het molligste kind te zijn - Maar met lengte 134 past ze qua omvang in 122 (volgens de tabel van Maison Victor).
Dat had ik toch niet zien aankomen.


Uit de nog altijd goed voorziene stoffenkast plukte ik een jeans-met-stretch stofje in piepkleine aardbeienprint. Ideaal voor een veel te dragen rokje.
Het zat inderdaat zó in elkaar.

En omdat het model zo eenvoudig is, zette ik in op een picobello afwerking.
Zoals een keurige rechte rits in bijpassende tint aan de zijkant  (ik constateerde geen blinde ritsvoet bleek te hebben, maar alleen een gewone)

Gelockte zijnaden én zowel boven als onder met band afgezette zomen.

En zoals ik al vermoedde: het is meteen gebombardeerd tot meest geliefde kledingstuk.

... de keuze....

Iedereen reuze bedankt voor de uitgebreide reacties op mijn vorige bericht!
Het is toch wel heel interessant te weten waar iedereen op naait en wat als de sterke en minder sterke punten ervaren wordt.

Donderdagavond bracht ik mijn Janome naar de naaimachinereparateur en gaf meteen te kennen dat ik in de markt was voor een werkpaard.
Met die term was het voor de gepensioneerde ex-eigenaar (hij heeft de zaak aan zijn zoon overgedaan maar is bijna altijd ook in de zaak te vinden) volkomen duidelijk wat ik zocht. Geen wonder eigenlijk, want hij heeft heel wat keren de machine herstelt nadat ik (weer) eens wat te veel eisen stelde.
Hij dirigeerde me meteen naar de afdeling met zwaardere Pfaffs.
Nee, naar de andere (Janome, Brother, lichtere Pfaffs) hoefde ik echt niet te kijken als ik een werkpaard zocht....  Bernina's waren ook uitstekend maar, (naar zijn mening) te duur voor wat je ervoor kreeg.
Of ik naar Door Het Oog van de Naald keek? Ja zeker. Of ik op de machines daar gelet had? Nou euhh nee. Nou, zij als professionals wel. En (als echte Pfaff adepten gok ik) vonden ze het maar een aanfluiting dat op de Bernina's daar een aparte voet moest voor een fatsoenlijke niet-glijdende doorvoer.

Na een goed gesprek verliet ik de winkel met folders van de Pfaff passport 2.0, de mechanische Pfaff Select-lijn en de electronische Pfaff Ambition-lijn, huiswerk en een vervolg afspraak om te testen.
Dat huiswerk bestond uit het maken van een lijst van punten die ik wél en niet belangrijk vindt in een naaimachine, en het maken van de afweging tussen een mechanische en electronische machine.

Een electronische heeft het voordeel van héél veel steken, alfabetten (zelfs cyrillisch zag ik staan) en verschillende knoopsgaten. Een mechanische kan wat meer power aan, heeft minder keuzes maar is robuust.

De basis van een Pfaff

Naast het lezen van jullie reacties ging ik ook eens na wat verwoedde blog-naaisters hadden. Waarbij ik concludeerde dat er door Mertens in Vlaanderen héél véél Bernina's verkocht worden ;-) .
Ook naaisters in mijn real-life omgeving stelde ik de vraag waarop zij naaiden.
En turfde een Husqvarana met uitgebreide borduurfunctie ("Maar die wil ik eigenlijk inruilen voor een Pfaff of Bernina"), een mechanische Pfaff (waarop kinder-winterjasjes van vacht gemaakt waren) en bij mijn quiltende zus de Pfaff Classic Style 2025. ("Oh, ik zat ook al te kijken naar de Pfaff Select 4.2 - als jij 'm koopt kom ik bij je testen!").

Ook mijn moeder, die als geen ander weet wat voor fratsen ik uithaal op de machine, vond het een geweldig project. En adviseerde een mechanische.
Tot die conclusie was ik zelf ook al gekomen. Enerzijds omdat ik als die extra steken gewoon nauwelijks gebruik en dus geen toegevoegde waarde hebben. Anderzijds omdat ik gezien had dat de spoelhuizen van de mechanische en electronische Pfaffs radicaal van elkaar verschillen.
De mechanische hebben een rechtopstaand metalen spoelhuis dat vanaf de voorkant geladen wordt. De electronische hebben een liggend spoelhuis dat vanaf de bovenkant (direct onder de voet) geladen wordt en door een doorzichtig plaatje afgedekt is.
Natuurlijk vroeg ik wat het voordeel van de verschillende modellen was. Het electronische model is (iets) makkelijker te bereiken maar houdt veel pluisjes en stofjes vast. Rondom het mechanische model zit veel ruimte, waar stofjes en pluisjes door het ronddraaiende spoeltje naar toe geslingerd kunnen worden.

Mijn grootste problemen heb ik altijd met het spoelhuis, dus voor mij was dat een belangrijk element.

Maar de belangrijkste test is en blijft natuurlijk het naaien.
Afgelopen dinsdag ging ik met een zak met restjes van de meest rottige stofjes die ik kon vinden naar de winkel. En amuseerde me samen met de oude meneer kostelijk. Hij stelde zich op het standpunt dat ik gewoon alles moest proberen. Dus met een 'doe het er maar onder' begon ik met een gewoon katoentje voor de normale functionaliteit. Maar nam daarna een restje van deze tas: zware gobelin-achtige stof, die ik stapelde met een stuk tassenband en de linnen-mix voering.
Als boter zoemde de Select 3.2 er door heen. Vervolgens sloeg hij het tassenband er dubbel bovenop: geen enkel probleem. Een harmonica van 3 lagen dikke stof was óók geen enkel probleem.
Hierdoor uitgedaagd sloeg ik het hele pakket nog een keer dubbel: 3 lagen tassenband, 1 laag linnenmix en 4(!) lagen gobelinstof.....

Ok, de normale naald die nog in de machine zat brak na drie steken in dit pakket. Maar de doorvoer ging nog steeds soepel!! Wauw!!!
(Niet dat ik een dergelijk pakket in werkelijkheid er onder zou leggen, maar het kán dus, mits je aan een zwaardere naald denkt).

Daarna voerde ik de machine verschrikkelijke synthetische flut voering - geen enkel probleem.
Ook tricot in verschillende dikten - van punto di Roma tot zomer flodder tricot werd zonder enig probleem verwerkt.

Stiekem had ik me wel enige zorgen gemaakt over het gebruiksgemak. Door de electronische Janome was ik danig verwend: naald naar beneden of naar boven? Knopje. Afhechten? Knopje. Naar achteren? Knopje. Dat is bij een mechanische anders.
Gelukkig heb ik mijn allereerste naai ervaring opgedaan op de oude metalen (en loodzware) Necchi van mijn moeder. Onverwoestbaar en toen al minstens 25 jaar oud.  Die trouwens ook zo'n rechtopstaand spoelhuis had.
En terwijl ik aan het testen was merkte ik dat ik een heleboel dingen automatisch deed. Waar ik bij de Janome altijd moet nadenken welke kant ik de zijknop moet draaien omdat ik het bijna niet doe, ging het bij de Pfaff volkomen automatisch. Naald omhoog? Draai de knop naar je toe. Net zo gedachteloos als je de voet omhoog klikt....
En ik hoorde in mijn achterhoofd mijn moeders instructie: "Denk erom dat je de naald omhooghaald. Zorg ervoor dat het hendeltje helemaal naar bovenstaat".

Nee, de mechanische Pfaff en ik - wij lijken het prima te kunnen vinden.
Nu moet ik alleen nog even wachten tot mijn exemplaar geleverd wordt......

... genoeg is genoeg...

Genoeg is genoeg - ik heb mijn 'en nu ben ik het zat' grens bereikt.
Er komt een nieuwe naaimachine.

Mijn Janome Memory Craft 4900 QC is een pracht van een machine, maar onze relatie is danig verstoord. Toch zal het afscheid me zwaar vallen.
Ik kocht 'm samen met mijn moeder bijna tien jaar geleden bij Nottet in Den Haag. Het werd een dag die in mijn geheugen gegrift werd. Vrolijk met de aankoop thuisgekomen van mijn eerste dagje weg na de geboorte van de premature tweeling trof ik een kreunende en steunende zes maanden oude baby aan, waarmee we meteen  door konden naar de eerste hulp.
Alexandra bleek een reflux van de nieren te hebben, waarvoor nog twee jaar antibiotica geslikt zou gaan worden. Tja, op die manier blijven aankopen je wel bij.

Die eerste tijd werd er dus niet veel genaaid.
De afgelopen jaren naaide ik veel, maar ging de machine ook regelmatig weg.
De naald en/of het spoelhuis zijn supergevoelig. Een kleine ontregeling en het geheel gaat in de noodstop.
2014 spande de kroon: in de zomer was hij maanden weg omdat de schakelaar van het spoelopwindmechanisme de naaifunctie blokkeerde.

Deze weken kwam ik eindelijk weer in een naaistemming.
Ik naaide vlot een a-lijn rokje in elkaar en plande er nog een aantal in.
Maar ik was ook van plan mijn vaardigheden te vergroten: zo oefende ik het inzetten van een blinde rits en wilde ik ook leren omgaan met een tweelingnaald.

En daar ging het dus mis: ik pakte het handboek er bij en reeg de tweelingnaald in.
Volgde alle instructie nauwgezet en pats - de noodstop was er weer. Wéér gedoe in het spoelhuis.
En waar ik al bang voor was: na het terugwisselen van de naald kon ik er niet meer normaal mee naaien.
Ik was bijna in tranen en toen ik dat merkte bedacht ik me: Zo is het niet leuk meer. Het is tijd.
Tijd voor een nieuwe machine.
Ik ga niet online op jacht naar de beste deal maar gun de zaak die de afgelopen jaren zo geduldig mijn machine aan de praat kreeg de verkoop (per slot van rekening wil ik steeds bij hem langs komen met de machine).

Rest nu de vraag: welke moet het worden?
En wat doe ik met de Janome? Reserve houden voor het simpele werk?
Ik heb inmiddels het volgende ontdekt:
- de machine moet met flink wat lagen overweg kunnen;
- de siersteken gebruik ik amper;
- een voorkeur voor alleen Gutermann garen is behoorlijk duur.

Wie heeft er tips en op welke machines naaien jullie?

... pepernotentaart

Maar hoe zat het nou met die pepernotentaart?

In december maakte Caroline samen met mij de surprise voor in de klas.
We gebruikten een gewone springvorm van 25 cm doorsnede, anderhalve keer het cakebeslag uit oma's ovenboek (zie hier) en 300 gram kruidnootjes. De kruidnootjes roerden we heel door het beslag.

In de taart werd na het bakken het cadeau verstopt, en maakten we de taart  af met glazuur.

Na afloop kwam de juf informeren naar het recept - hij was zó lekker geweest!

 En omdat ik natuurlijk twee kinderen heb die in dezelfde klas surprises moeten afleveren, knutselde Alexandra deze minecraftsurprise in elkaar...

... stroopwafeltaart

Als verjaardagstaart vroeg Alexandra om een stroopwafeltaart en wees ze naar de taart in het AH taartenmagazine van vorig jaar. Of ze het recept gelezen had? Nee, dat was niet het geval.
Ik las het wel en constateerde dat het voornamelijk banketbakkersroom was, waar de jarige niet dol op is. Tom Poes, verzin een list!

Ik greep terug op mijn Sinterklaas-experiment (waarvan ik net zie dat ik het niet geblogd heb) en verving pepernoten door stroopwafel.

Men neme: het cake recept uit oude kookboek van je moeder dat ze ooit bij de aanschaf van een oven kreeg

Ik gebruik deze cake regelmatig in mijn Bundtpannen (die zware zwarte vormen die je bij luxe kookwinkels ziet) en maak daar dan braaf notities bij:

Voor mijn bakvorm vermenigvuldigde ik het recept 1,5 keer.

Ik nam een stapel van zeven stroopwafels en hakte ze in stukjes

 Voegde het aan het beslag toe

En vulde de vorm

Om het na een uurtje uit de oven te halen (in deze vorm is cake altijd extra snel klaar)

 En uit de vorm.

Omdat ik ze inspuit met Wiltons Baking Spray komen de cakes altijd mooi schoon uit de vorm.
Deze keer kleefde de stroop iets mee aan de vorm, zodat ik een relatief vuile vorm had:

 Voila: stoopwafeltaart/cake

Voor de feestelijke gelegenheid voegde ik toch nog maar wat versiering toe

Volledig goedgekeurd door de jarige en de visite....