... de keuze....

Iedereen reuze bedankt voor de uitgebreide reacties op mijn vorige bericht!
Het is toch wel heel interessant te weten waar iedereen op naait en wat als de sterke en minder sterke punten ervaren wordt.

Donderdagavond bracht ik mijn Janome naar de naaimachinereparateur en gaf meteen te kennen dat ik in de markt was voor een werkpaard.
Met die term was het voor de gepensioneerde ex-eigenaar (hij heeft de zaak aan zijn zoon overgedaan maar is bijna altijd ook in de zaak te vinden) volkomen duidelijk wat ik zocht. Geen wonder eigenlijk, want hij heeft heel wat keren de machine herstelt nadat ik (weer) eens wat te veel eisen stelde.
Hij dirigeerde me meteen naar de afdeling met zwaardere Pfaffs.
Nee, naar de andere (Janome, Brother, lichtere Pfaffs) hoefde ik echt niet te kijken als ik een werkpaard zocht....  Bernina's waren ook uitstekend maar, (naar zijn mening) te duur voor wat je ervoor kreeg.
Of ik naar Door Het Oog van de Naald keek? Ja zeker. Of ik op de machines daar gelet had? Nou euhh nee. Nou, zij als professionals wel. En (als echte Pfaff adepten gok ik) vonden ze het maar een aanfluiting dat op de Bernina's daar een aparte voet moest voor een fatsoenlijke niet-glijdende doorvoer.

Na een goed gesprek verliet ik de winkel met folders van de Pfaff passport 2.0, de mechanische Pfaff Select-lijn en de electronische Pfaff Ambition-lijn, huiswerk en een vervolg afspraak om te testen.
Dat huiswerk bestond uit het maken van een lijst van punten die ik wél en niet belangrijk vindt in een naaimachine, en het maken van de afweging tussen een mechanische en electronische machine.

Een electronische heeft het voordeel van héél veel steken, alfabetten (zelfs cyrillisch zag ik staan) en verschillende knoopsgaten. Een mechanische kan wat meer power aan, heeft minder keuzes maar is robuust.

De basis van een Pfaff

Naast het lezen van jullie reacties ging ik ook eens na wat verwoedde blog-naaisters hadden. Waarbij ik concludeerde dat er door Mertens in Vlaanderen héél véél Bernina's verkocht worden ;-) .
Ook naaisters in mijn real-life omgeving stelde ik de vraag waarop zij naaiden.
En turfde een Husqvarana met uitgebreide borduurfunctie ("Maar die wil ik eigenlijk inruilen voor een Pfaff of Bernina"), een mechanische Pfaff (waarop kinder-winterjasjes van vacht gemaakt waren) en bij mijn quiltende zus de Pfaff Classic Style 2025. ("Oh, ik zat ook al te kijken naar de Pfaff Select 4.2 - als jij 'm koopt kom ik bij je testen!").

Ook mijn moeder, die als geen ander weet wat voor fratsen ik uithaal op de machine, vond het een geweldig project. En adviseerde een mechanische.
Tot die conclusie was ik zelf ook al gekomen. Enerzijds omdat ik als die extra steken gewoon nauwelijks gebruik en dus geen toegevoegde waarde hebben. Anderzijds omdat ik gezien had dat de spoelhuizen van de mechanische en electronische Pfaffs radicaal van elkaar verschillen.
De mechanische hebben een rechtopstaand metalen spoelhuis dat vanaf de voorkant geladen wordt. De electronische hebben een liggend spoelhuis dat vanaf de bovenkant (direct onder de voet) geladen wordt en door een doorzichtig plaatje afgedekt is.
Natuurlijk vroeg ik wat het voordeel van de verschillende modellen was. Het electronische model is (iets) makkelijker te bereiken maar houdt veel pluisjes en stofjes vast. Rondom het mechanische model zit veel ruimte, waar stofjes en pluisjes door het ronddraaiende spoeltje naar toe geslingerd kunnen worden.

Mijn grootste problemen heb ik altijd met het spoelhuis, dus voor mij was dat een belangrijk element.

Maar de belangrijkste test is en blijft natuurlijk het naaien.
Afgelopen dinsdag ging ik met een zak met restjes van de meest rottige stofjes die ik kon vinden naar de winkel. En amuseerde me samen met de oude meneer kostelijk. Hij stelde zich op het standpunt dat ik gewoon alles moest proberen. Dus met een 'doe het er maar onder' begon ik met een gewoon katoentje voor de normale functionaliteit. Maar nam daarna een restje van deze tas: zware gobelin-achtige stof, die ik stapelde met een stuk tassenband en de linnen-mix voering.
Als boter zoemde de Select 3.2 er door heen. Vervolgens sloeg hij het tassenband er dubbel bovenop: geen enkel probleem. Een harmonica van 3 lagen dikke stof was óók geen enkel probleem.
Hierdoor uitgedaagd sloeg ik het hele pakket nog een keer dubbel: 3 lagen tassenband, 1 laag linnenmix en 4(!) lagen gobelinstof.....

Ok, de normale naald die nog in de machine zat brak na drie steken in dit pakket. Maar de doorvoer ging nog steeds soepel!! Wauw!!!
(Niet dat ik een dergelijk pakket in werkelijkheid er onder zou leggen, maar het kán dus, mits je aan een zwaardere naald denkt).

Daarna voerde ik de machine verschrikkelijke synthetische flut voering - geen enkel probleem.
Ook tricot in verschillende dikten - van punto di Roma tot zomer flodder tricot werd zonder enig probleem verwerkt.

Stiekem had ik me wel enige zorgen gemaakt over het gebruiksgemak. Door de electronische Janome was ik danig verwend: naald naar beneden of naar boven? Knopje. Afhechten? Knopje. Naar achteren? Knopje. Dat is bij een mechanische anders.
Gelukkig heb ik mijn allereerste naai ervaring opgedaan op de oude metalen (en loodzware) Necchi van mijn moeder. Onverwoestbaar en toen al minstens 25 jaar oud.  Die trouwens ook zo'n rechtopstaand spoelhuis had.
En terwijl ik aan het testen was merkte ik dat ik een heleboel dingen automatisch deed. Waar ik bij de Janome altijd moet nadenken welke kant ik de zijknop moet draaien omdat ik het bijna niet doe, ging het bij de Pfaff volkomen automatisch. Naald omhoog? Draai de knop naar je toe. Net zo gedachteloos als je de voet omhoog klikt....
En ik hoorde in mijn achterhoofd mijn moeders instructie: "Denk erom dat je de naald omhooghaald. Zorg ervoor dat het hendeltje helemaal naar bovenstaat".

Nee, de mechanische Pfaff en ik - wij lijken het prima te kunnen vinden.
Nu moet ik alleen nog even wachten tot mijn exemplaar geleverd wordt......