... een dagje vintage

Noem het fun-shoppen, kringlopen of vintage, terwijl de kinderen op school zaten gingen twee moeders in ieder geval spijbelen.
Zonder bepaald doel, maar mét een lijstje met kringloop/vintage/tweedehands zaken.

Het leuke van winkelen met een ander is dat je andere dingen ziet dan waar je eigen oog op valt.
Zo nam ik haar mee naar de winkel waar ik in augustus een heel rek tweedehands Petit en King Louie zag en haalde zij daar uit het rek een vintage Pucci jurkje.
In zijde-tricot en in bijna perfecte staat. En ook nog in haar maat voor een bijzonder schappelijk prijsje.

Het was duidelijk dat zij (anders dan ik) een mode-achtergrond heeft, want binnen de kortste keren stond ze met deze tas in handen:

Een Chloë Padlock tas. Of een verdraaid goede imitatie.
Want het leer voelde overtuigend aan, en de details waren van hoge (zware) kwaliteit.
Helaas voor deze tas zwichtte geen van ons ervoor. Eerlijk gezegd is dit niet mijn smaak, en de kleur was het ook al niet. Dat oranje-bruin dat een paar seizoenen zo in was.

In dezelfde zaak struinden we gezellig door de overige tassen, bekeken een en ander eens goed en hingen het ook weer terug. Super gezellig dagje.

De volgende ochtend hadden we weer contact en liet ik vallen dat ik een bepaalde tas niet uit mijn hoofd kreeg. En laat zij nou net dat zelfde probleem hebben....
Dus terug naar de winkel! In een supersnelle shop van 5 minuten stonden we beiden buiten met een tas.

Zij met deze tas van AntiChic van pony.

En ik met een tas waarvan zij me bezwoor dat het een vintage Tod's was.

Waarom viel ik op de Tod's? Niet vanwege het merk, ik kan prima zonder een designertas.
Maar het design was intrigerend.
Dat gat daar in het midden, dat zit ook aan de zijkanten. En er zijn twee kettinkjes.
Dat zorgt er voor dat de tas van vorm kan veranderen
Van dit:

Naar dit:

Daarbij komt nog dat de voering lichte suede is, en dat de pootjes aan de onderkant van de tas óók aan de binnenkant zitten.
Het is een omkeerbare tas!

Intrigerend!
In beide delen is het merk geperst:

Maar 'Tod's or no Tod's', het is gewoon een fijne tas.

Verder pikte ik nog dit schattige koffertje op, regelrecht uit de jaren '50, met goed werkend slot en passend sleuteltje.

 

Volgens mij moeten we niet té vaak gaan shoppen!

... een sushishirt

Zeg dat woord vooral een paar keer achter elkaar hardop: SushiShirt, SushiShirt,Suschischirt....

Tussen de digitale tricots van Irene vond ik een pracht stofje. Perfect voor beginnende tieners met een eigen mening en stijl. Alexandra wachtte nog even af, maar Caroline begreep mijn visioen (of heeft meer vertrouwen) en zei volmondig 'ja' tegen het voorgestelde shirt.

Ik tekende een nieuw patroon van het door Madeleine geteste sweater-shirt uit Knippie 6/2014 en gebruikte daar dit keer niet de variant 'lange sweater' maar de normale versie van.
Die iets korter is met een strikband op de schouder omdat het een feestmodel is. Dat liet ik weg en maakte er een gewoon sportief raglanshirt van. Zo'n Amerikaans sportshirt model dus.

Gecombineerd met zwarte mouwen en een zwart halsbiesje van dezelfde stof is het helemaal Caroline's smaak.

Poseren terwijl je zusje haar zich er mee bemoeid, blijft moeilijk.

... praktische dingen II

Na het touw voor de voordeur was het de beurt van de aardappel.
De aardapppels? Ja zeker, de aardappels.

Die bewaarde ik namelijk (stofvrij) in een luxe kartonnen tas van een kledingwinkel in de keuken.
Waarom in hemelsnaam? Tja, waarom?
Omdat ik niet zoveel keukenkastjes heb en daar geen aardappels in wilde bewaren.
Omdat ik niet hou van de geur van aardappels in mijn kelderkast.
Omdat we sowieso niet zo veel aardappels eten en ik ze vergeet als ze niet in de keuken liggen....

Maar de tas, die werd aftands.
Dus nu liggen ze in een dubbelwandige zak, gemaakt van dikke katoen van de Ikea (Bertil, als ik me niet vergis). Keurig gemaakt mét een Engelse naad in de bodem.

Ik moet opbiechten dat ik bij dit project het oordeel van mijn moeder vreesde.
Die zou het vast te zot voor woorden vinden.
Maar dat viel mee. Ze vond het behoorlijk luxe voor wat aardappels.
Maar zij gebruikt ook al minstens dertig jaar dezelfde Curver opberg- en schil bak.

... een trui met hindernissen

In februari 2012 (!!!) kocht ik in de Etsy shop van Ottobre een snoeperig sweaterstofje met de perfecte kleuren voor Madeleine. Het was een restje en mat na wassen een karige 0.55 cm.
Op de één of andere manier kwam het er maar niet van er iets van te maken, terwijl ik het niet vergat.
Ik was trouwens wel vergeten dat ik er destijds al eens over geblogd had.
Inmiddels is mevrouw bijna 8 en begon de tijd te dringen. Voor je het weet is een dergelijke print te kinderachtig.











In Knippie 6/2014 vond ik een geschikt patroon. Een lange sweater met raglan mouwen.



Madeleine heeft in verhouding een lange rug, dus een lange sweater is voor haar prima geschikt.
Als contrast vond ik nog een restje van deze jurk: bruine nicky velours in de goede tint.

Ik weet achteraf niet helemaal wat me bezielde, maar ik tekende een maat 140 voor haar.
Ze is ongeveer 137 cm mét lange rug, dus eigenlijk is het wel logisch.
140! Ze groeit werkelijk als kool.
Tijdens het tekenen liep ik al tegen hindernis 1 aan: te veel lijnen op het vel. Ik kon er geen touw aan vastknopen. Gelukkig bracht de webshop uitkomst en kon ik snel het patroon downloaden, printen en plakken .
Maar toch lette ik niet helemaal goed op, zodat ik bij het opruimen bemerkte dat ik géén achterpand maar wel twéé voorpanden getekend had. Zucht.

Hindernis 2: Knippen
Ik weet niet waarom ik dacht dat het een prima karweitje was voor de zondagochtend.
Kinderen om me heen terwijl ik met een verkoudheidshoofdpijn was opgestaan. En dan gaan knippen in een stof waar je weinig van hebt. Really - what was I thinking!
Terwijl ik mezelf nog net kon corrigeren toen ik de mouwen knipte - het patroon voor de tweede mouw lag al op de stof gespeld toen ik bedacht dat het natuurlijk gespiegeld moest.
Bij het knippen van de voor- en achterpanden ging het fout.
Twéé voorpanden!!! Nee!!! En niet genoeg stof voor een heel nieuw achterpand.

Ik had geen keus dan alle creatieviteit uit de kast te halen om dit probleem op te lossen.
Geloof me, ik heb serieus overwogen een effen bruin achterpand te maken, maar ook daar had ik niet voldoende van voorradig.

Gelukkig was er wel genoeg voor de bovenste helft van het achterpand.
Ik knipte dat langs de figuurtjes en speldde het op het foute voorpand.

Vaststikken en de overtollige stof wegknippen.
Waarbij ik wel drie keer gecontroleerd heb of ik niet het verkeerde deel wegknipte....

Vervolgens werkte ik de naad nog af met een zigzag trensje.

En zoveel scheelt het dus: het voorpand op het hogere achterpand:

Pffff, na die redding kon ik dan éindelijk aan de slag.
Madeleine koos een groen halsbiesje in plaats van het door mij gekozen perfect bijpassende bruin.
Waarom laat ik háár kiezen?

Het patroon zal zó in elkaar. Vooral omdat ik de extra toevoeging van een rits achterwege liet (totaal overbodig bij dit model).
Aan het einde van de middag kon mevrouw passen....

Hindernis 3: oversized!!!
De trui valt behoorlijk groot uit. Óf het patroon is groot, óf mijn dochter is echt superslank....
Ach, het is geen drama. Ze groeit er vanzelf in en er zitten hele grote aangeknipte belegdelen in de mouwen zodat die eventueel verlengd kunnen worden.

Voor een evenwichtig beeld lieten we Caroline (146 cm*) de trui ook even passen.
Prima pasvorm! De mouwen zijn voor haar een tikje kort, en de trui is ook niet zo lang, wat zij dan wel weer lekker vind.

Tijdens het avondeten wierp ik nog eens een blik op de trui.
Nee! Hindernis 4!
Als je heel goed kijkt, zijn er meer vrouwtjes ondersteboven dan rechtop!!
Bij het neerleggen van de patronen had ik op de kleur van de stof gelet en niet de vrouwtjes geteld.
Zucht.

Toch is het kind tevreden. En ik eigenlijk ook.
Hoe het afliep met het achterpand?
Ach, ook dat valt nauwelijks op.

* ik dácht dus dat de oudste 146 cm lang was, maar volgens de vanmiddag ontvangen brief van de schoolarts is dat 149,5 cm.

... praktische dingen I

Buitenspelen is geweldig voor kinderen, maar iedere moeder wordt gek van het draaideur-principe. Nauwelijks zijn ze buiten of ze moeten: naar de wc, wat drinken, ander speelgoed halen, wéér ander speelgoed halen, vragen om een snoepje etc. etc.
En daar gáát de deurbel weer.
Als oplossing gaat er (uiteraard) een 'touwtje' door de deur. In ons geval een geïmproviseerd geval van twee aan elkaar geknoopte keykoords in fluo geel/groen.

En lélijk dat ik dat vond!
Tot het moment dat ik het niet meer aan kon zien en fluks een nieuw 'touwtje' in elkaar zette.

Bruin canvas aan de ene kant en katoen aan de andere zijde.
Hup naar buiten met jullie!