... cadeautjes voor ver-weg

De vakantie begon met een lach (o.k. veel lachen) en een traan....
Eindelijk, eindelijk waren de vrienden die eind 2011 naar Seattle verhuisden terug in Nederland.
Uren hingen we in de tussenliggende tijd aan de telefoon.
Vaak op de meest onmogelijke tijden: wanneer ik aan het avondeten bezig was en zij net klaar was met het ontbijt. Of wanneer ik heel vroeg wakker was, en zij nog net niet naar bed ging.
Zelfs als ik s nachts niet kon slapen werd de telefoon aan de andere kant opgenomen met een "Petra?!, wat doe jij op???".
Lief en leed deelden we via email en telefoon. En nu dus eventjes (twee dagen waren ze in onze buurt) in het echt.

En ze brachten een belangrijk persoontje met zich mee: hun 15 maanden oude meisje, die we wel via foto en film gezien hadden (en gehoord door de telefoon - voorzien van goede longen!).

Wat is ze toch schattig, mama!

Het waren heerlijke dagen waarbij míjn meisjes én haar jongens vrolijk in het rond stuiterden.
Maar natuurlijk moest ik ook nog wat voor haar maken om het leven in Seattle makkelijker te maken.
Want door de telefoon hoorde ik heel wat gemor over knoeiende jongetjes en witte bloesjes waarvan er geen enkele zonder vlekken bleef.
Dus maakte ik voor de jongens wat knoei-koningin Madeleine hier bij het eten aan heeft: schortjes.
Wel van jongensstof, met zelfs de woorden "Little Dutch" erop.

Voor mijn vriendin maakte ik een Hollandse Handtas.

Bij het uitpakken zuchtte ze: "Ik wil dat óók kunnen!!".
Gelukkig was ze gerustgesteld met mijn antwoord dat ze dat ook kon - over een jaar of drie wanneer ze haar handen wat meer vrij zou hebben...

Het voornemen een tas te maken was er al lang, maar oorspronkelijk dacht ik meer aan een plooitas.
Maar bij de grote grootgrutter met de blauwe kleur viel mijn oog in de koopjesbak op een verpakking met Hollandse placemats. 2 stuks van 100% katoen.
Leuk stofje - en ook een leuke achterkant.....

Vlijtig tornde ik de naden los en hield twee maal twee lappen over.
Die waste ik (wat stonk dat stijfel.....) en streek ik en vervolgens verstevigde ik de beoogde buitenkanten met volumevlies H640.

De binnenkant verstevigde ik niet aangezien de stof stevig genoeg was (een beetje canvasachtig).
Wel maakte ik aan de ene kant een klein zakje, en aan de andere kant een brede strook dubbele stof, die ik daarna in twee vakken verdeelde. Geschikt voor luiers, doekjes, flesjes of pakjes sap.

Daarna was het een eenvoudige assemblage van de twee tassen.
Ieder stikte ik met de goede kant op elkaar en stikte en knipte driekhoekjes van de bodem.
Bordeauxrood tassenband werd op schouderlengte geknipt en tussen de binnen en buitentas gespeld, waarna het geheel aan de bovenkant vast werd gestikt.

Een magnetische sluiting maakte het geheel af.
Plus een goede douche onder de water-afstotend-spray (want met drie kinderen moet het wel ergens tegen kunnen).

En die tranen?
Tja - dat moge duidelijk zijn. Die vloeiden natuurlijk bij het afscheid.
Maar volgend jaar, dan komen ze weer!!! Joepie!!!